Το σωσίβιο και η Εκάβη.

Σε πλοίο δεν έχω μπει ποτέ 

το έχω μόνο ακουστά, το έχω δει σε ζωγραφιές.

Όταν έχει μέτρια κακοκαιρία,

οι ναύτες κάνουν ό,τι μπορούν να το κουμαντάρουν:
Άλλος τρέχει στο τιμόνι, άλλος στα πανιά,
άλλος αδειάζει τα νερά.
Όταν όμως η φουρτούνα αφηνιάζει,
αφήνονται στην τύχη, έρμαια στα χτυπήματα των κυμάτων.
Έτσι κι εγώ, με τα τόσα βάσανά μου,
μένω άφωνη και παραιτημένη.
H τρικυμία που μου έστειλαν οι θεοί με νίκησε.

(Ευριπίδης, Τρωάδες 686-696 - ελεύθερη απόδοση)

Αυτά λέει η Εκάβη, η μέχρι χτες βασίλισσα της Τροίας, την ώρα που περιμένει, αιχμάλωτη των Αχαιών, να πάρει τον άγνωστο δρόμο τής σκλαβιάς. Φοβάται. Όχι μόνο για την ίδια, αλλά και για τα παιδιά της, όσα δεν έχουν σκοτωθεί, και κυρίως για τον εγγονό της, τον Αστυάνακτα. Πού να ξέρει ότι σε λίγο οι νικητές Αχαιοί θα σκοτώσουν άγριο τον μικρό Αστυάνακτα, πετώντας τον από τα τείχη της Τροίας...

Δεν βρήκαμε μόνο εξωτερικές ομοιότητες ανάμεσα στην "Πιετά" του Μιχάλη Κουντούρη και την Εκάβη - Κάθριν Χέπμπορν του Κακογιάννη. Ανακαλύψαμε και μια σύνδεση βαθύτερη: 

Ο Αστυάνακτας και ο μικρός Αϋλάν, που πνίγηκε στα νερά του Αιγαίου όταν αναποδογύρισε η φοτυσκωτή βάρκα του, η Εκάβη και η κάθε μάνα που θαλασσοδέρνεται προσπαθώντας να απομακρυνθεί από τη φωτιά του πολέμου, όλοι έχουν την ίδια μοίρα - του αιχμαλώτου, του κατατρεγμένου, του πρόσφυγα. Στην πραγματικότητα κανένα σωσίβιο δεν μπορεί να τους σώσει.